Kategorie bazy wiedzy

Walka o Europę

„Przyjdą takie czasy, że ludzie będą szaleni i gdy zobaczą kogoś przy zdrowych zmysłach, powstaną przeciw niemu mówiąc: Jesteś szalony, bo nie jesteś do nas podobny.” – św. Antoni Pustelnik

Ecclesia in Europa to adhortacja[1] św. Jana Pawła II wydana w 2003 roku. Jest owocem pracy i podsumowaniem pod dwóch synodach biskupów, które odbyły się kolejno w 1991 oraz 1999 roku. Adhortacja porusza temat przyszłości Europy – związane z nim nadzieje oraz zagrożenia dla cywilizacji europejskiej, a także wiary. Wnioski zebrane na początku XXI wieku, jako obserwacje ostatniego dziesięciolecia pokazują, że zagrożenia stały się autentyczne – nie są już przestrogą, co okazują się faktem.

Papież pisał tak: „Wszędzie zachodzi potrzeba nowego głoszenia Ewangelii – również tym, którzy są już ochrzczeni. Wielu współczesnych Europejczyków sądzi, że wie, co to jest chrześcijaństwo, ale w rzeczywistości go nie zna. Często nawet podstawy i najbardziej zasadnicze pojęcia chrześcijaństwa nie są już znane. Wielu ochrzczonych żyje tak, jakby Chrystus nie istniał; powtarza się gesty i znaki związane z wiarą, zwłaszcza w praktykach religijnych, ale nie odpowiada im rzeczywista akceptacja treści wiary i przylgnięcie do Osoby Jezusa. Miejsce pewności wielkich prawd wiary u wielu ludzi zajęło niejasne i mało zobowiązujące uczucie religijne; szerzą się różne formy agnostycyzmu i praktycznego ateizmu, które przyczyniają się do pogłębienia rozdźwięku między wiarą a życiem; wielu uległo duchowi immanentystycznego humanizmu, który osłabił ich wiarę, prowadząc niestety często do jej całkowitego porzucenia; jesteśmy świadkami swego rodzaju sekularystycznej interpretacji wiary chrześcijańskiej, która powoduje jej erozję i z którą wiąże się głęboki kryzys sumienia i praktyki moralności chrześcijańskiej. Wielkie wartości, które w znacznej mierze były inspiracją dla kultury europejskiej, zostały oddzielone od Ewangelii, przez co utraciły swą najgłębszą duszę, zostawiając miejsce dla licznych wypaczeń. [1] ”

Wyszczególniłam tylko niektóre fragmenty, których teraz postaram się dotknąć. „Wielu ochrzczonych żyje tak, jakby Chrystus nie istniał” [2] . Warto przyjrzeć się temu na konkretnych przykładach. Bez wątpienia w Europie mamy do czynienia z neopogaństwem. W co wierzą dzisiaj Europejczycy? Czy wierzą jeszcze w Jezusa Chrystusa, czy w ogóle Go znają? W niektórych krajach europejskich (np. Hiszpania) dzieci pozbawione są dostępu do wiedzy, brakuje dobrej katechizacji. Rodzice jako osoby odpowiedzialne za wychowanie w wierze, nie spełniają tego obowiązku. Hiszpania, która niegdyś była bastionem katolicyzmu, współcześnie (badania 2018 r.) prawie 30% uznaje się w tym kraju za osoby niewierzące lub niereligijne [3] . Do jakich procesów doszło w Hiszpanii, dlaczego ta ostoja wiary obecnie boryka się z tyloma problemami? Dlaczego chrześcijanie muszą walczyć tutaj o swoje wartości, o godność człowieka?

Europa to przecież kontynent zbudowany na korzeniach chrześcijaństwa. Dawne Christianitas [4] … Wartości moralne, etyka – wszystko, to oparte było na chrześcijaństwie. Czy jeszcze pozostało coś z katolickiej Europy, jak sięgnąć, a może powrócić do korzeni chrześcijaństwa na Starym Kontynencie? Papież Jan Paweł II pisał tak: „szerzą się różne formy agnostycyzmu i praktycznego ateizmu, które przyczyniają się do pogłębienia rozdźwięku między wiarą a życiem. [5] ” Spójrzmy teraz na przykład Irlandii. Do czego doprowadziła liberalizacja prawa aborcyjnego w tym kraju? Kolejny katolicki kraj, a zagłosował za wprowadzeniem nieograniczonego dostępu do aborcji (66,4% za aborcją). Rząd Irlandii podał statystki dotyczące aborcji: „6 tys. 666 aborcji dokonano w zeszłym roku w Irlandii, w czasie pierwszego roku obowiązywania nowej ustawy pozwalającej na praktycznie nieograniczone przerywanie ciąży. Tylko 24 aborcje przeprowadzono z powodu poważnego zagrożenia życia lub zdrowia matki – poinformował irlandzki departament zdrowia. [6] ”. Co to nam pokazuje? Jak  możemy walczyć o godność człowieka, kiedy nie pozwalamy mu do tego głosu nawet dojść?

Akty wandalizmu, profanacje, podpalenia kościołów – krajobraz Francji coraz bardziej przypomina ten z czasów rewolucji francuskiej. Czy sytuację we Francji można powiązać z jej procesem laicyzacji, rozdziałem Kościoła od państwa? Można by dojść do wniosku, że podziały rodzą więcej nienawiści, pojawia się niezrozumienie i zobojętnienie na sprawy wiary. Widocznie zabrakło we Francji miejsca, aby Kościół mógł dojść do głosu.

W adhortacji dalej czytamy: „jesteśmy świadkami swego rodzaju sekularystycznej interpretacji wiary chrześcijańskiej, która powoduje jej erozję i z którą wiąże się głęboki kryzys sumienia i praktyki moralności chrześcijańskiej” [7] . Co dzieje się z sumieniem człowieka, kiedy nie potrafi odróżniać dobra od zła? Do czego dochodzi, kiedy te pojęcia stają się mętne, kiedy wdaje się relatywizm, kiedy my sami zaczynamy decydować co jest dobrem, a co złem, nie odnosząc tego do praw naturalnych, do moralności?

W takich krajach jak Belgia i Holandia starsze osoby boją się o własne życie, bo kiedy nie będą w stanie sami zatroszczyć się o siebie, to rodzina może dokonać eutanazji. Jednym słowem – kultura śmierci. Dlaczego w Europie brakuje poszanowania godności ludzkiej? W Europie, która głośno krzyczy o tolerancji, wolności i szacunku dla wszystkich. Tylko w tych wszystkich brakuje miejsca dla chrześcijan.

W dokumencie opublikowanym przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) przedstawiono zalecane standardy edukacji seksualnej [8] . Dziecko w wieku do 4 lat uczone jest „osiągania dobrego samopoczucia”, dziecko w wieku 6-9 powinno poznawać metody antykoncepcji, w wieku 9-12 może posiadać pierwsze doświadczenia seksualne. Jak bronić dzieci przed demoralizacją? Jak nie pójść śladami Europy i chronić młode pokolenia?

Jak Europa może się bronić? Czy Europa jeszcze jest chrześcijańska? Co zrobić? Potrzeba nam mocnego świadectwa wiary, która widoczna jest dla innych. To nie jest czas ukrywania się, to jest czas życia wiarą tak, aby inni zaczęli pytać, aby inni przystanęli i zaczęli się zastanawiać. Piękno wiary jednego człowieka przyciąga innych. Jednak niezależenie od tego jak przyszłość będzie wyglądać, nie musimy się lękać. „Obraz Sądu Ostatecznego nie jest przede wszystkim obrazem przerażającym, ale obrazem nadziei; dla nas jest, być może, nawet decydującym obrazem nadziei. Czy nie jest jednak również obrazem zatrważającym? Powiedziałbym: obrazem mówiącym o odpowiedzialności. A więc obrazem tej trwogi, o której św. Hilary mówi, że ma ona, jak każdy nasz lęk, swoje umiejscowienie w miłości” [9] .

Paulina Jeżakowska, historyk

 

PRZYPISY

  1. Adhortacja (łac. adhortatio – upomnienie, napomnienie, zachęta) – jest to dokument papieski o charakterze duszpasterskim, skierowany do konkretnej grupy osób. Najczęściej stanowi podsumowanie synodu biskupów; https://sjp.pwn.pl/slowniki/adhortacja.html [dostęp 21.08.2020] Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 1
  2. Ecclesia in Europa, 47. Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 2
  3. Ecclesia in Europa, 47. Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 3
  4. https://opoka.news/hiszpania-statystyki-na-temat-religijnosci; https://www.radiomaryja.pl/kosciol/o-religijnosci-w-hiszpanii/ [dostęp 21.08.2020] Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 4
  5. https://www.tolerancja.pl/?christianitas-wywiad-z-ks.-prof.-grzegorzem-rysiem,243 [21.08.2020] Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 5
  6. Ecclesia in Europa, 47. Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 6
  7. https://www.polskieradio24.pl/5/1223/Artykul/2543575,Naprawde-szokujaca-Irlandzki-rzad-przedstawil-statystyke-dotyczaca-liczby-aborcji [dostęp 21.08.2020] Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 7
  8. Ecclesia in Europa, 47. Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 8
  9. https://edukacja.dziennik.pl/aktualnosci/artykuly/593273,masturbacja-edukacja-seksualna-who-szkola-karta-lgbt-trzaskowski-kontrowersje.html; https://www.bzga-whocc.de/fileadmin/user_upload/Dokumente/WHO_BzgA_Standards_polnisch.pdf [dostęp 21.08.2020] Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 9
  10. Spe salvi, 44. Powrót do fragmentu, którego dotyczy przypis numer 10